Następnego dnia po przedszkolu mama zabrała mnie do dużego, kolorowego, oszklonego budynku w mieście. Nazywa to „Galeria Handlowa”. Jest tam mnóstwo różnych sklepów z kolorowymi wystawami. Można tam kupić ubrania, jedzenie, zabawki i wiele innych rzeczy. Mnie zaciekawił jednak jeden sklep. Na wystawie stał jasno różowy, wyklejany gwiazdkami, otwierany, grający NOCNIK. Jak tylko go zobaczyłam prosiłam mamę: – Kup mi, kup mi, kup mi tak ładnie proszę. Jednak mama nadal upierała się, że jestem jeszcze za malutka, żeby korzystać z nocnika. Co ona tam wie.
Kolejnego dnia znów poszłam do przedszkola. W pieluszce oczywiście, ku mojemu wielkiemu niezadowoleniu. Ja już na prawdę nie wiem, jak bardzo muszę się wykręcać i wiercić przy jej zakładaniu, żeby mama w końcu zrozumiała, że niewygodnie mi, kiedy mam ja w spodniach. Tego dnia, w przedszkolu, coś jednak było inaczej. Prawie nikt, z dzieci, które tam poznałam nie chciał się ze mną bawić. Tak było też przez kilka kolejnych dni. Nie mogłam zrozumieć o co chodzi.
W końcu, kiedy byłam bardzo smutna i bawiłam się sama moimi ulubionymi lalkami w przedszkolu, podeszła do mnie Kunegunda.
– Widzę, że Ci smutno – stwierdziła
– Bardzo, ale najgorsze jest to, że nie wiem dlaczego inne dzieci nie chcą już się ze mną bawić. – odpowiedziałam pociągając nosem
– Chyba wiem, w czym może być problem. Kiedy jeszcze załatwiałam się w pieluchy, niektóre dzieci mówiły mi, ze czują koło mnie brzydki zapach. Postanowiłam sprawdzić swoją pieluchę i wiesz co się okazało?!
– No co, no co?
– Że siuski i kupka z którymi chodzimy, biegamy i się bawimy bardzo brzydko pachnie. Jeśli nie ma w pobliżu Pani albo mamusi, żeby szybko nas przebrała to zapach staje się nie do wytrzymania i…od tego dnia przestałam korzystać z pieluszek i zaczęłam używać pomocnego nocnika.
– Wiedziałam! Mówiłam mojej mamie, ze pieluchy w naszym wieku są już nieodpowiednie. Widziałam nawet ostatnio w Galerii Handlowej przecudowny różowy nocnik, ale mamusia nie chciała go kupić.
– Musisz w takim razie poważnie porozmawiać ze swoją mamą. Ja też tak zrobiłam i oboje teraz jesteśmy bardzo szczęśliwe z przejścia na nocnik.- poradziła Kunegunda
– Tak, też zrobię. Dziękuję kochana. Jesteś dobrą przyjaciółką.
Na szczęście, następnym dniem była sobota – dzień wolny od pracy i przedszkola. Dałam mamie trochę pospać, żeby miała siłę ze mną poważnie porozmawiać, więc dopiero o 5:30 poszłam ją obudzić.
– Mamo, musimy poważnie porozmawiać. – zaczęłam
– Czy to nie może poczekać chociaż do śniadania? – opowiedziała, ziewając.
– Nie, nie może to poważna sprawa.
– Dobrze, w takim razie zamieniam się w słuch. – opowiedziała ciągle ziewająca mama.
– Jestem już dużą dziewczynką. Wiem już co lubię a czego nie. Umiem postawić na swoim jak dobrze wiesz. Dlatego żądam, całkowitego zlikwidowania pieluch na rzecz pomocnego nocnika! Bez negocjacji. – oznajmiłam
Mama przez chwilę nie wiedziała co powiedzieć. Chyba jeszcze przetwarzała moje słowa. Czasami dopiero mnie rozumie po czymś co nazywa 'kawa’ a tego jeszcze dzisiaj nie piła. Pachnie to okropnie, ale co tam, przynajmniej mnie tego nie daje. W końcu odpowiedziała ospale:
– Kochanie, cieszę się że wiesz już czego chcesz. Mam nadzieję, że wiesz co robisz. Widziałam też w galerii jak zachwycałaś się różowym nocnikiem. Postanowiliśmy z tatą, że kupimy Ci go jak tak bardzo chcesz.
Nie wiedziałam co powiedzieć. Byłam pod wrażeniem, że tak łatwo mi poszło. Nocnik, taki jak wymarzyłam, czekał na mnie już w łazience. To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Czasem zdarzało mi się jeszcze nasiusiać w majciochy, czy na materac w nocy, jednak nic nie zastąpi uczucia kiedy podczas zabawy nie mam kupki między nogami i nic mi brzydko nie pachnie. Polecam wszystkim.
[divider unique_id=”4c07c4b04ca50322bba6f49393cd6322″ type=”fw-line-solid” line_thickness=”” divider_size=”{‹²›size‹²›:‹²›space-md‹²›,‹²›custom‹²›:{‹²›margin_top‹²›:‹²›‹²›,‹²›margin_bottom‹²›:‹²›‹²›}}” width=”{‹²›selected‹²›:‹²›100‹²›,‹²›custom‹²›:{‹²›custom_width‹²›:‹²›‹²›}}” alignment=”fw-divider-align-left” bg_color=”{‹²›color‹²›:‹²›‹²›,‹²›id‹²›:‹²›fw-custom‹²›}” special_divider=”{‹²›selected_value‹²›:‹²›none‹²›,‹²›text‹²›:{‹²›title_advanced_styling‹²›:{‹²›text‹²›:{‹²›google_font‹²›:true,‹²›subset‹²›:‹²›latin‹²›,‹²›variation‹²›:‹²›regular‹²›,‹²›family‹²›:‹²›Arbutus Slab‹²›,‹²›style‹²›:false,‹²›weight‹²›:false,‹²›size‹²›:‹²›18‹²›,‹²›line-height‹²›:‹²›28‹²›,‹²›letter-spacing‹²›:‹²›0‹²›,‹²›color-palette‹²›:{‹²›id‹²›:‹²›fw-custom‹²›,‹²›color‹²›:‹²›‹²›},‹²›is_saved‹²›:false}},‹²›title_text‹²›:‹²›‹²›,‹²›show_bg‹²›:‹²›no‹²›,‹²›position‹²›:‹²›‹²›},‹²›icon‹²›:{‹²›icon_class‹²›:‹²›‹²›,‹²›icon_size‹²›:‹²›12‹²›,‹²›color‹²›:{‹²›color‹²›:‹²›‹²›,‹²›id‹²›:‹²›fw-custom‹²›},‹²›show_bg‹²›:‹²›no‹²›,‹²›position‹²›:‹²›‹²›},‹²›custom‹²›:{‹²›upload_icon‹²›:‹²›‹²›,‹²›icon_size‹²›:‹²›12‹²›,‹²›show_bg‹²›:‹²›no‹²›,‹²›position‹²›:‹²›‹²›}}” link_id=”” animation_group=”{‹²›selected‹²›:‹²›no‹²›,‹²›yes‹²›:{‹²›animation‹²›:{‹²›animation‹²›:‹²›fadeInUp‹²›,‹²›delay‹²›:‹²›200‹²›}}}” responsive=”{‹²›desktop_display‹²›:{‹²›selected‹²›:‹²›yes‹²›},‹²›tablet_landscape_display‹²›:{‹²›selected‹²›:‹²›yes‹²›},‹²›tablet_display‹²›:{‹²›selected‹²›:‹²›yes‹²›},‹²›smartphone_display‹²›:{‹²›selected‹²›:‹²›yes‹²›}}” class=”” _array_keys=”{‹²›divider_size‹²›:‹²›divider_size‹²›,‹²›width‹²›:‹²›width‹²›,‹²›bg_color‹²›:‹²›bg_color‹²›,‹²›special_divider‹²›:‹²›special_divider‹²›,‹²›animation_group‹²›:‹²›animation_group‹²›,‹²›responsive‹²›:‹²›responsive‹²›}” _fw_coder=”aggressive” __fw_editor_shortcodes_id=”84a70552938213ae1db5518bd500e44a”][/divider]
Zapisz na dysku i wydrukuj obrazek. Następnie weź kredki albo pisaki i go pokoloruj. Będzie mu smutno jak tego nie zrobisz 🙂
(dlatego obrazki są czarno-białe w każdej bajce)
Jeśli dodatkowo, wyślesz pokolorowany obrazek na adres info@bajkowytata.com umieszczę go na mojej fejsbukowej ścianie z Twoim imieniem 🙂
